Wij hebben het leukste werk ter wereld. We mogen onze gasten gelukkig maken met super gave vakanties en we mogen samenwerken met een groep geweldige vrijwilligers. Daarnaast genieten we mee tijdens alle activiteiten: varen, kampvuurtjes, vissen, paardrijden, dagje pretpark, disco-avonden en muziek maken. Wat wil je nog meer?
Soms is het echter ook even minder leuk. We hebben gasten die al jaren bij ons op vakantie komen. En natuurlijk worden zij ook ouder. Helaas gebeurt het af en toe dat een gast die het jaar ervoor nog in Akkrum was, een paar maanden erna overleden is. En aangezien je mensen best goed leert kennen als ze hier jaar in jaar uit elke zomer zijn, breekt het je hart als dat gebeurt. Het hoort bij ons werk, maar wennen zal het nooit.
Dit stukje is een eerbetoon aan een paar van deze gasten. Maarten, Noud en Opa Johan.
Maarten kwam bij ons op vakantie vanaf het eerste jaar, 1995. Kleine deugniet, grote PSV-fan. Hij zei nooit zo heel veel, maar hij hield wel erg van knuffelen. Vooral met vrouwen. Door zijn geringe lengte zat ie tijdens dat knuffelen altijd precies op de goeie plek, als je begrijpt wat ik bedoel. Dan knipoogde hij naar Wim, zijn beste vriend: kijk eens hoe goed ik het voor mekaar heb! Samen zetten deze twee mannen de mooiste acts neer tijdens de playbackshow. Inclusief opkomst vanuit de gang en het aangeven van een handdoekje tegen het zweten. Samen hadden ze ook regelmatig ontzettend de slappe lach. Niemand had enig idee waarom, maar als je ze zag en hoorde lachen, moest je wel meedoen.
Een paar weken voordat Maarten overleed hebben we hem nog opgezocht in het ziekenhuis. Daar kreeg hij een laatste knuffel. Als Wim erbij was geweest had ie weer zo’n knipoog gekregen…
Noud was de oudste gast die we gehad hebben. Hij kwam ook vanaf het prille begin van ons bedrijfje bij ons op vakantie en is zelfs wel eens verzeild geraakt op ons vrijwilligersfeest. Zijn taxi naar huis was te laat dus hebben we hem maar meegenomen naar het feest. Noud vond het prachtig! De eerste paar jaar ging hij mee zeilen. Hartstikke knap: op zijn leeftijd de hele dag in een zeilboot en ’s nachts slapen in een tentje! Daarna werd het vissen. De hele dag genieten aan de waterkant. De uitspraak “Ik heb goeie zin!” komt van hem. Op z’n Brabants, en gemeend vanuit zijn hart. Toen we een keer controle kregen van de politie op vispassen, gooide hij bijna de agent de plomp in. Die pikte namelijk tijdens de controle stiekem een vispas van een medegast in en deed daarna net alsof de pas er niet was. Daar moest je niet mee aankomen bij Noud. Onrecht! Gelukkig konden we hem tegenhouden.
Noud overleed een paar weken na zijn laatste vakantie bij ons. Plotseling, nooit ziek geweest. Hij had tijdens die weken thuis alleen maar over hier gepraat…
Opa Johan heette natuurlijk niet echt opa. Hij kwam ook al jaren hier op vakantie, ook hij maakte onze begintijd in Brabant mee. Na een aantal jaar kwam hij bij een clubje jongere gasten in de groep. Zij gaven hem de bijnaam “Opa Johan”. En die naam is gebleven, zelfs de vrijwilligers noemden hem zo. Hij noemde mij zijn dochter, onze band was speciaal. Een paar jaar geleden gingen wij samen een weddenschap aan. Hij moest flink wat kilootjes afvallen, ik wilde graag dat dat zou lukken. Hij won. Ik betaalde als tegenprestatie een avondje met z’n tweeën naar de kroeg. Toen Johan afgelopen jaar ziek werd belde hij ons. We gingen hem thuis en in het ziekenhuis opzoeken. Hij wilde graag nog een laatste keer op visvakantie komen. Een tijdje leek het erop dat het zou lukken. Helaas was hij toch te ziek om te komen.
Twee weken na de vakantie waarin hij eigenlijk gepland stond overleed Johan. Zijn mede-vissers stuurden hem (net op tijd) een Friese vlag met hun namen erop. Hij liet ons zijn complete hengelsport-uitrusting na. Bij de eerste vis die ik met zijn hengel ving moest ik wel even iets wegslikken…
Deze verhalen zouden gaan over dingen waar je blij van wordt. Natuurlijk worden we er niet blij van als mensen overlijden. Waar we wel blij van worden is terugdenken aan deze mensen en aan hoe mooi en bijzonder ze waren. Ze hebben een blij plekje in ons hart…