Tijdens onze visvakanties gaan we al een aantal jaar naar forellenvijver de Woldstek in Ruinerwold. Na uren ploeteren aan de Meinesloot om een visje boven te halen (met wisselend succes), is dit elke keer weer een hoogtepunt van de week. Er wordt namelijk veel gevangen. Heel veel.
Tot afgelopen seizoen mankeerde er nogal wat aan onze voorbereiding voor deze leuke activiteit. Terwijl wij als begeleiding nog bezig waren met stoelen neerzetten, aas halen en hengels klaar maken werd de eerste forel al aan de haak geslagen. Vreugde maar vooral paniek alom (“Ik heb beet, kom me helpen!!!”), want het van de haak afhalen van een forel is een kunstje dat de meeste van onze gasten niet kennen. Die beesten slikken namelijk de haak volledig in. Zo ongeveer tot in hun darmen, om het maar even smakelijk te brengen. Tegen de tijd dat we gearriveerd waren bij de eerste forel en een schepnet hadden gevonden, kondigde forel nummer twee zich al aan. En nummer drie. Zo blijf je achter de feiten aan lopen. Of achter de forellen…
Vanaf dit seizoen hadden we het beter voor elkaar. Een forel-protocol, hop hop. Gasten eerst op het terras parkeren met een pakje drinken, de begeleiding zet alles klaar om de vijver heen, schepnetten op tactische plekken, iedereen een onthaker en een potje aas in de jaszak, we maken nog even een groepsfoto en dan pas mag er gevist worden. Dat scheelt stukken in de stress.
Ook afgelopen zomer, tijdens de laatste visweek van het seizoen, gingen we weer forel-vissen. Het weer was prima, er werd behoorlijk gevangen en iedereen had het erg naar z’n zin. Vooral de gasten die thuis in Akkrum nauwelijks wat gevangen hadden. Wat een blijdschap als dan eindelijk een streepje gezet kan worden achter je naam op de visscore-lijst!
Gast Jacob had hier niet zoveel last van. Hij is één van onze top-vissers en had al een heleboel streepjes achter zijn naam. Rustig haalde hij de ene na de andere forel uit het water. Thuis vist hij echter op karper. Dat is wel even iets anders dan forel. Op zijn camera stond het bewijsmateriaal: Jacob poserend met karpers van bijna een meter lang. Dan verdien je respect.
Wat schetst onze verbazing aan het einde van de middag? Jacob heeft (wederom) beet. Maar aan de haak zit geen forel. Nee hoor. Aan de haak zit een goudkarper, een soort grote goudvis. Eentje van zo’n 70 centimeter, die weliswaar in de forelvijver rondzwemt maar zich maar 1 keer per jaar laat vangen. Door Jacob dus. Na tien minuten heeft het beest zich moe gezwommen en laat ie zich binnen halen. Een trotse Jacob poseert met zijn prachtige karper, omringd door zo ongeveer alle aanwezige vissers en de eigenaren van de vijver. Want dit is wel een unieke gebeurtenis!
Meestal gaan we na een middag forel-vissen met zo’n 35 forellen naar huis. Want ja, je mag alles wat je vangt meenemen. Behalve de goudkarper. Die zwemt nu weer rustig rond in de vijver. Waarschijnlijk tot volgend jaar, als Jacob weer bij ons op visvakantie komt…